bazı insanların kendilerini nasıl kandırdıklarını görüp ibret alıyorum, bunları yapmamalıyım diye söyleniyorum kendime. 1 tane hayatım var, biricik olmalı, übücük olmalı, ama anlamlı olmalı. biz olduramıyorsak anlam olmuyor, anlam olmayınca da ne bok oluyor bilmiyorum. ama bazen söylenip duruyorum, size de söyleyeyim

korkuyla kabullenmek,
arzuyla telaş arasıda bir yerlerde hep gerçek.

önce kendinle konuşmayı öğren.

çok beylik oldu di mi?

anlamıyorum şu hayatta minicik küçücük şeyler böyle matruşka gibi çoğalıyor çoğalıyor ve hayatı güzelleştiriyor son kertede detay.

yalnızca bir mustafa sandal albümü değil.

ve beceriksizlikler beni hayata büyük bağlıyor bazen, bunu da itiraf etmeliyim.